Podczas uroczystego koncertu VIVAT PRO SINFONIKA, który uświetnił jubileusz 55-lecia Pro Sinfoniki, Profesor Krzysztof Meyer, z rąk kierownik artystycznej Marleny Gnatowicz, otrzymał tytuł Honorowego Kompozytora Pro Sinfoniki!

Twórca słynnych kompozycji, a także laureat wielu prestiżowych nagród (w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski) takiego wyróżnienia z pewnością się nie spodziewał. Podczas odbierania pamiątkowej grafiki na twarzy Profesora mogliśmy dostrzec zarazem zaskoczenie i wzruszenie.

Warto nadmienić, że podczas uroczystego koncertu inauguracyjnego, mogliśmy usłyszeć utwór Profesora, który został skomponowany właśnie z okazji jubileuszu i pod tym samym tytułem: „VIVAT PRO SINFONIKA”.

Profesor Krzysztof Meyer wraz z małżonką, Panią Danutą Gwizdalanką (fot. A. Hoffmann)

Poniżej publikujemy tekst poświęcony temu słynnemu kompozytorowi.

KILKA SŁÓW O KOMPOZYTORZE

Kompozytor, pianista i pedagog, autor monografii Lutosławskiego i Szostakowicza. Urodzony 11 sierpnia 1943 w Krakowie.

POCZĄTKI

Gry na fortepianie zaczął się uczyć w wieku 5 lat. Od 1954 roku uczęszczał na prywatne lekcje teorii i kompozycji do Stanisława Wiechowicza. Po ukończeniu Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Krakowie rozpoczął naukę w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie; studiował kompozycję, początkowo w klasie Wiechowicza, a po jego śmierci – u Krzysztofa Pendereckiego (dyplom z wyróżnieniem, 1965), oraz teorię u Aleksandra Frączkiewicza (dyplom także z wyróżnieniem, 1966). W 1964, 1966 i 1968 uzupełniał edukację muzyczną w Paryżu i Fontainebleau, gdzie odbył studia w zakresie kompozycji i gry na fortepianie pod kierunkiem Nadii Boulanger. W 1966 otrzymał stypendium im. Aarona Coplanda.

KOMPOZYTOR ŚWIADOMY

Krzysztof Meyer należy do kompozytorów o głębokiej intelektualnej samoświadomości twórczej.

Kompozytor rozpoczynał działalność twórczą w okresie panowania idei awangardy. W sferze dźwięku i on poszukiwał nowych brzmień, ale sonorystyka nie zakłócała nigdy jego poczucia formy jako procesu o wyraźnym rozwoju dramaturgicznym, z fazami o różnym napięciu. Dość szybko zresztą zrezygnował z awangardowo pojmowanej dźwiękowości na rzecz tradycyjnych kategorii estetycznych – ładu formalnego, równowagi elementów dzieła i pięknego brzmienia. Wiele jego utworów nosi klasyczne tytuły, sugerujące zastosowanie tradycyjnej formy. Są to symfonie, koncerty, kwartety czy sonaty. Ale na ogólnej koncepcji formy kończą się związki twórczości Krzysztofa Meyera z tradycją. Zarówno wewnętrzna struktura utworów, jak i ich język dźwiękowy są przejawem w pełni świadomego, indywidualnego wykorzystania nowoczesnego warsztatu kompozytorskiego.

W wywiadzie z kompozytorem, który znalazł się w książce ”Dźwięki, szepty, zgrzyty” (Warszawa 2013), możemy przeczytać:

Muzyka, literatura, rzeźba, malarstwo, teatr, film, architektura, rządzą się podobnymi prawami konstrukcyjnymi. Mamy, więc do czynienia z powtarzalnością, symetrią, zasadą złotej proporcji, oraz elementami bardziej istotnymi, co jest dowodem na istnienie pewnej tendencji umysłu ludzkiego do tworzenia ładu i systemów logicznych.

NAGRODY I OSIĄGNIĘCIA

Za twórczość kompozytorską Krzysztof Meyer otrzymał wiele nagród: w 1966 roku – II nagrodę na Konkursie Młodych Kompozytorów Związku Kompozytorów Polskich za „Symfonię op. 10” (1964) i I nagrodę na Concours des Jeunes Compositeurs w Fontainebleau za pieśni do słów Szekspira, w 1967 – wyróżnienie na Konkursie Kompozytorskim im. Grzegorza Fitelberga za „Symfonię nr 2 'Epitaphium Stanisław Wiechowicz in memoriam'” op. 14 na chór mieszany i orkiestrę (1966–1967), w 1968 – I nagrodę na tym samym konkursie za „Symfonię nr 3 'Symphonie d’Orphee'” op. 20 na chór mieszany i orkiestrę (1968), w 1970 – Grand Prix de Composition Musicale Fundacji Księcia Pierre de Monaco za operę „Cyberiada” op.15 (1967–1970) oraz wyróżnienie na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu za „Kwartet smyczkowy nr 2” op. 23 (1969), w 1972 – II nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Artura Malawskiego w Krakowie za „Concerto da camera op. 29” na obój, perkusję i smyczki (1972), w 1974 – I nagrodę na Konkursie im. Karola Szymanowskiego w Warszawie za „Symfonię nr 4” op. 31 (1973), w 1975 – Medal Rządu Brazylii za „Kwartet smyczkowy nr 4” op. 33 (1974), w 1976 – wyróżnienie na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO za „Kwartet smyczkowy nr 3” op. 27 (1970–1971), a w 1977 – Medal Rządu Brazylii za „Concerto retro” op. 39 na flet, skrzypce, wiolonczelę i klawesyn (1976).

Ponadto otrzymał: dwukrotnie Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1973, 1975), Złoty Krzyż Zasługi (1974), Odznakę „Zasłużony Działacz Kultury” (1979), Nagrodę im. Gottfrieda von Herdera (1984), Nagrodę Związku Kompozytorów Polskich (1992), Nagrodę Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku (1994), Nagrodę im. Johanna Stamitza w Mannheim (1996), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1997) oraz Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2003).

Tekst pochodzi ze strony Culture.pl,

a całość  można przeczytać pod linkiem https://culture.pl/pl/tworca/krzysztof-meyer

Autorami publikacji są: Małgorzata Kosińska, Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, styczeń 2002; aktualizacje: grudzień 2008; marzec 2014